Thousands of Cracovians attended the funeral of Cardinal Franciszek Macharski who died on 2nd August at the age of nearly 90 and was subsequently buried in the crypt of Wawel Cathedral. The former Archbishop of Kraków had headed the diocese of Kraków for 27 years and gained widespread respect and sympathy.
Until 1978, Macharski was one of the closest associates in Kraków of the then Metropolitan Archbishop Karol Wojtyła. After the latter was elected as pope and became John Paul II in the October of that year, Franciszek Macharski was elevated to a bishopric and appointed Archbishop of Kraków. Later he became a cardinal and his episcopal ministry ended in 2005 when he retired a few months after the death of John Paul II.
Born in 1927, Franciszek Macharski came from a well-known family of Kraków merchants and when he entered the seminary Karol Wojtyla, albeit a few years ahead of him, was fellow student. Macharski graduated in theology from the Jagiellonian University and received his doctorate in Fribourg in Switzerland. After a period of service as a curate in the parish of Kozy he returned to Kraków where he worked, amongst other positions, in the local seminary as a spiritual father, before becoming the rector in the years 1970-1978.
The responsibilities of a bishop came upon him suddenly. He fulfilled them during difficult times for Kraków and indeed the entire country. He had to organise the first ground-breaking papal pilgrimage to Poland. Then, came a time of great social protest which in 1980 led to the creation of the first trade union in the Eastern bloc that was independent of the communist government – “Solidarity”. After several months, martial law was imposed, under which the authorities tried to suppress this social movement. At this point Poland had also been facing a severe economic crisis for a considerable number of years. Considering the role of the Catholic Church within Poland, these historically significant circumstances imposed specific responsibilities on the Archbishop of Kraków. Cardinal Macharski dealt with them in a way that earned him the respect of those from all sides of the political conflict.
He did not succumb to the opposition radicals, who demanded a decisive response to the repression of the population. However, he helped those imprisoned for political reasons by supporting their families. Macharski did agree with the aspirations of the more moderate opposition, which finally led to a democratic breakthrough in Poland in 1989. At the same time, he remained an extremely modest man, even somewhat reserved in his relations. However, this changed when he had to face his own battle with cancer. He became more open and his contact with his congregation was more direct, allowing them the opportunity to understand the depth of his faith and … sense of humour. Throughout his life, indeed until his death, he showed an extraordinary respect and love for John Paul II.
Cardinal Macharski maintained his distance with regard to the world of politics even when discussing democracy. He supported change, but without becoming involved on either side of political disputes.
Having retired he moved out of the Archbishop’s Palace on Franciscan Street and carefully avoided interfering with the actions of his successor, Cardinal Stanisław Dziwisz. An accident resulted in a coma that lasted for several months and he did not regain consciousness before his death. Pope Francis visited Cardinal Macharski while he was in Kraków. Only few days later, Cracovians accompanied their great Cardinal on his last journey to the crypt in Wawel Cathedral. (b)
Until 1978, Macharski was one of the closest associates in Kraków of the then Metropolitan Archbishop Karol Wojtyła. After the latter was elected as pope and became John Paul II in the October of that year, Franciszek Macharski was elevated to a bishopric and appointed Archbishop of Kraków. Later he became a cardinal and his episcopal ministry ended in 2005 when he retired a few months after the death of John Paul II.
Born in 1927, Franciszek Macharski came from a well-known family of Kraków merchants and when he entered the seminary Karol Wojtyla, albeit a few years ahead of him, was fellow student. Macharski graduated in theology from the Jagiellonian University and received his doctorate in Fribourg in Switzerland. After a period of service as a curate in the parish of Kozy he returned to Kraków where he worked, amongst other positions, in the local seminary as a spiritual father, before becoming the rector in the years 1970-1978.
The responsibilities of a bishop came upon him suddenly. He fulfilled them during difficult times for Kraków and indeed the entire country. He had to organise the first ground-breaking papal pilgrimage to Poland. Then, came a time of great social protest which in 1980 led to the creation of the first trade union in the Eastern bloc that was independent of the communist government – “Solidarity”. After several months, martial law was imposed, under which the authorities tried to suppress this social movement. At this point Poland had also been facing a severe economic crisis for a considerable number of years. Considering the role of the Catholic Church within Poland, these historically significant circumstances imposed specific responsibilities on the Archbishop of Kraków. Cardinal Macharski dealt with them in a way that earned him the respect of those from all sides of the political conflict.
He did not succumb to the opposition radicals, who demanded a decisive response to the repression of the population. However, he helped those imprisoned for political reasons by supporting their families. Macharski did agree with the aspirations of the more moderate opposition, which finally led to a democratic breakthrough in Poland in 1989. At the same time, he remained an extremely modest man, even somewhat reserved in his relations. However, this changed when he had to face his own battle with cancer. He became more open and his contact with his congregation was more direct, allowing them the opportunity to understand the depth of his faith and … sense of humour. Throughout his life, indeed until his death, he showed an extraordinary respect and love for John Paul II.
Cardinal Macharski maintained his distance with regard to the world of politics even when discussing democracy. He supported change, but without becoming involved on either side of political disputes.
Having retired he moved out of the Archbishop’s Palace on Franciscan Street and carefully avoided interfering with the actions of his successor, Cardinal Stanisław Dziwisz. An accident resulted in a coma that lasted for several months and he did not regain consciousness before his death. Pope Francis visited Cardinal Macharski while he was in Kraków. Only few days later, Cracovians accompanied their great Cardinal on his last journey to the crypt in Wawel Cathedral. (b)
Odszedł wielki kardynał
Wielotysięczne tłumy krakowian wzięły udział w uroczystościach pogrzebowych kardynała Franciszka Macharskiego, który zmarł 2 sierpnia w wieku niemal 90 lat. Pochowany został w krypcie katedry na Wawelu. Były metropolita krakowski przewodził diecezji krakowskiej przez 27 lat, zyskał powszechny szacunek i sympatię.
Do 1978 r. Franciszek Macharski był w Krakowie jednym z najbliższych współpracowników ówczesnego metropolity bpa Karola Wojtyły. Gdy ten w październiku tamtego roku został papieżem Janem Pawłem II, swoim następcą mianował ks. Macharskiego, błyskawicznie nadając mu godność biskupią, a potem kardynalską. Posługę biskupią zakończył w 2005 r. Kilka miesięcy po śmierci Jana Pawła II przeszedł na emeryturę.
Urodzony w 1927 r. Franciszek Macharski pochodził ze znanej w Krakowie rodziny kupców. Karol Wojtyła był jego starszym kolegą w seminarium duchownym. Macharski skończył studia teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a doktorat obronił w szwajcarskim Fryburgu. Po okresie pełnienia funkcji wikariusza w Kozach wrócił do Krakowa, gdzie pracował m.in. w tutejszym seminarium jako ojciec duchowny, a w latach 1970-78 był jego rektorem.
Obowiązki biskupie spadły na niego nagle. Pełnił je w czasach trudnych dla Krakowa i całego kraju. Przygotowywał przecież pierwszą i przełomową papieską pielgrzymkę do Polski. Potem nadszedł czas wielkich protestów społecznych, jakie w 1980 r. doprowadziły do powstania pierwszego w bloku wschodnim niezależnego od władz komunistycznych związku zawodowego – „Solidarności”. Po parunastu miesiącach nadszedł stan wojenny, jakim władze próbowały stłamsić ten ruch społeczny. Równocześnie Polska przez lata pogrążona była w dramatycznym kryzysie gospodarczym. Biorąc po uwagę rolę Kościoła Katolickiego w Polsce, te okoliczności o znaczeniu historycznym nakładały na biskupa krakowskiego szczególne obowiązki. Kardynał Macharski wywiązywał się z nich w sposób, który zaskarbił mu szacunek ludzi ze wszystkich stron politycznych konfliktów.
Nie ulegał opozycyjnym radykałom, którzy domagali się od niego ostrych reakcji na represje wobec społeczeństwa. Równocześnie pomagał osobom więzionym z powodów politycznych, wspierał ich rodziny. Sprzyjał dążeniom środowisk opozycyjnych, które po latach (w 1989 r.) doprowadziły do przełomu demokratycznego w Polsce. Równocześnie pozostał człowiekiem niezwykle skromnym, choć nieco kostycznym w stosunkach z ludźmi. To się zmieniło, gdy przeszedł chorobę nowotworową. Otworzył się na bezpośrednie kontakty z ludźmi, dawał im okazje by poznali głębokość jego wiary i… poczucie humoru. Cały czas, aż do jego śmierci okazywał niezwykły szacunek i miłość do Jana Pawła II.
Także w warunkach demokracji zachował dystans do świata polityki. Popierał zmiany, ale bez angażowania się po którejś ze stron politycznych sporów.
Po przejściu na emeryturę wyprowadził się z Pałacu Biskupiego przy ul. Franciszkańskiej, starannie unikając ingerowania w poczynania swego następcy – kardynała Stanisława Dziwisza. Kilka miesięcy przed śmiercią uległ wypadkowi i do śmierci był nieprzytomny. W krakowskiej klinice zdążył go jeszcze odwiedzić papież Franciszek. Kilka dni później krakowianie odprowadzali swego wielkiego kardynała na Wawel w jego ostatniej drodze.
Do 1978 r. Franciszek Macharski był w Krakowie jednym z najbliższych współpracowników ówczesnego metropolity bpa Karola Wojtyły. Gdy ten w październiku tamtego roku został papieżem Janem Pawłem II, swoim następcą mianował ks. Macharskiego, błyskawicznie nadając mu godność biskupią, a potem kardynalską. Posługę biskupią zakończył w 2005 r. Kilka miesięcy po śmierci Jana Pawła II przeszedł na emeryturę.
Urodzony w 1927 r. Franciszek Macharski pochodził ze znanej w Krakowie rodziny kupców. Karol Wojtyła był jego starszym kolegą w seminarium duchownym. Macharski skończył studia teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a doktorat obronił w szwajcarskim Fryburgu. Po okresie pełnienia funkcji wikariusza w Kozach wrócił do Krakowa, gdzie pracował m.in. w tutejszym seminarium jako ojciec duchowny, a w latach 1970-78 był jego rektorem.
Obowiązki biskupie spadły na niego nagle. Pełnił je w czasach trudnych dla Krakowa i całego kraju. Przygotowywał przecież pierwszą i przełomową papieską pielgrzymkę do Polski. Potem nadszedł czas wielkich protestów społecznych, jakie w 1980 r. doprowadziły do powstania pierwszego w bloku wschodnim niezależnego od władz komunistycznych związku zawodowego – „Solidarności”. Po parunastu miesiącach nadszedł stan wojenny, jakim władze próbowały stłamsić ten ruch społeczny. Równocześnie Polska przez lata pogrążona była w dramatycznym kryzysie gospodarczym. Biorąc po uwagę rolę Kościoła Katolickiego w Polsce, te okoliczności o znaczeniu historycznym nakładały na biskupa krakowskiego szczególne obowiązki. Kardynał Macharski wywiązywał się z nich w sposób, który zaskarbił mu szacunek ludzi ze wszystkich stron politycznych konfliktów.
Nie ulegał opozycyjnym radykałom, którzy domagali się od niego ostrych reakcji na represje wobec społeczeństwa. Równocześnie pomagał osobom więzionym z powodów politycznych, wspierał ich rodziny. Sprzyjał dążeniom środowisk opozycyjnych, które po latach (w 1989 r.) doprowadziły do przełomu demokratycznego w Polsce. Równocześnie pozostał człowiekiem niezwykle skromnym, choć nieco kostycznym w stosunkach z ludźmi. To się zmieniło, gdy przeszedł chorobę nowotworową. Otworzył się na bezpośrednie kontakty z ludźmi, dawał im okazje by poznali głębokość jego wiary i… poczucie humoru. Cały czas, aż do jego śmierci okazywał niezwykły szacunek i miłość do Jana Pawła II.
Także w warunkach demokracji zachował dystans do świata polityki. Popierał zmiany, ale bez angażowania się po którejś ze stron politycznych sporów.
Po przejściu na emeryturę wyprowadził się z Pałacu Biskupiego przy ul. Franciszkańskiej, starannie unikając ingerowania w poczynania swego następcy – kardynała Stanisława Dziwisza. Kilka miesięcy przed śmiercią uległ wypadkowi i do śmierci był nieprzytomny. W krakowskiej klinice zdążył go jeszcze odwiedzić papież Franciszek. Kilka dni później krakowianie odprowadzali swego wielkiego kardynała na Wawel w jego ostatniej drodze.
Eine vieltausendköpfige Krakauer Menschenmenge nahm an den Feierlichkeiten zur Beerdigung von Kardinal Franciszek Macharski teil, der am 2. August im Alter von fast neunzig Jahren gestorben war. Er wurde in der Krypta der Kathedrale auf dem Wawel bestattet. Der ehemalige Krakauer Metropolit führte die Krakauer Diözese 27 Jahre lang und gewann allgemeine Hochachtung und Sympathie.
