Muzeum Narodowe w Krakowie stara się o zakup jednej z najbardziej znanych prac Zofii Kulik. Pozyskiwany do kolekcji MNK „Motyw ludzki (I)” to uznany na forum międzynarodowym przykład polskiej sztuki schyłku XX wieku. To także klasyczny już przykład sztuki zaangażowanej w problemy społeczne, związane z wolnością jednostki w opresyjnym otoczeniu.

Praca powstała w roku 1989, w przełomowym momencie historii Polski. Wielka kompozycja przypomina wschodni dywan. Jednak zamiast abstrakcyjnych wzorów, wypełniają ją m.in. wyobrażenia zwielokrotnionego Pałacu Kultury i Nauki (do dziś przedmiotu kontrowersji) czy postacie nagiego modela – mężczyzny z draperią, wykonującego alfabet gestów. Kulik dokonuje tutaj odwrócenia tradycyjnych ról. W sztuce motywem zbanalizowanym do tego stopnia, że już niezauważalnym i nie budzącym zdziwienia, jest naga kobieta. Nagi mężczyzna jako motyw dekoracyjny ujawnia bezsensowność wykorzystywania nagiego ciała jako części alegorycznej kompozycji.

Na twórczość Zofii Kulik (ur. 1947) składają się przede wszystkim fotograficzne czarno-białe kolaże, często wielkoformatowe, tworzone w technice wielokrotnego naświetlania, zazwyczaj łączące się w cykle. Ich struktura porównywana bywa do witraży lub orientalnych dywanów. Budują je setki mniejszych fotografii. Najczęściej powtarzają się motywy draperii, grotów, ostrzy, imperialnej architektury, a nade wszystko ­– modela przyjmującego określone pozy. Przez kilka lat do fotografii Kulik pozował artysta Zbigniew Libera.

Fotokolaże Zofii Kulik często odnoszą się do problemów władzy i dominacji systemu nad jednostką. Jako klocki tej układanki często używane są symbole dominacji i władzy czasów komunizmu: iglice, sztandary, obeliski, pociski, girlandy, gwiazdy. Oddziaływanie tych prac na widza opiera się na kontraście pomiędzy dekoracyjnością wzorów, w które układają się poszczególne elementy,
a drastycznością pojawiających się na nich motywów, czytelnych dopiero w zbliżeniu. Prace artystki, poza Polską, znajdują się w najważniejszych światowych muzeach sztuki współczesnej, w tym Tate Gallery of Modern Art, MoMA i Centre Pompidou.